|
marian boyer |
|
Ja, nee, misschien of toch niet
|
|
Ik ben bij de huisarts, we praten over ingewikkelde dingen, we doen een beetje alsof we daar iets van af weten en we weten niets, zinnen die als vangnet dienen. Mijn huisarts kijkt niet moeilijk als we zo praten, dat heeft hij vijfendertig jaar lang niet gedaan en daarom ben ik nog altijd bij hem. We nemen een formulier door, ik vul het fout in want ik lees het ding niet goed, expres denk ik, het is een moeilijk formulier, en mijn huisarts gaat naar de assistente om een nieuw uit te draaien, daarna doe ik het goed en kan het worden getekend. Hij schrijft een recept voor, met het geheimzinnige handschrift van de huisarts. Dan is het er, het deurknopmoment. In een serie die Inspecteur Columbo heet zag ik het voor het eerst. De inspecteur, gespeeld door Peter Falk in de nonchalante stijl van regisseur John Casavetes, ondervraagt een verdachte. Die ontkent en Peter Falk lijkt hem te geloven, tot hij de deurknop beetpakt en zich omdraait naar de verdachte, een hand door zijn haren haalt en een ogenschijnlijk onbelangrijke vraag stelt. De verdachte raakt in de war, en dan weet je, hij liegt, de verdachte is schuldig, hij heeft die moord gepleegd. Ik wachtte elke week op het moment, en altijd kwam het, bij de deurknop, ik wachtte op het voorspelbare waar het draaide om dood, spanning en schuld. Net als Peter Falk draai ik mij om als ik de deurknop bij de huisarts beet heb, en dan beginnen we te spreken over wat we de hele tijd niet hebben gezegd. Als ik buiten sta komt er een veegwagentje van de reinigingsdienst, de mannen spuiten water over de straat, ik spring om de straal te ontwijken, maar ik sta middenin een plas die alles wegspoelt.
> reageer < vorige
© marian boyer de teksten op deze site mogen niet zonder toestemming worden gekopieerd
|
